کوک کن ساعت خویش
اعتباری به خروس سحری نیست دگر،دیر خوابیده و برخاستنش دشوار است
کوک کن ساعت خویش
که موذن شب پیش دسته گل داده به آب و در آغوش سحر رفته بخواب
کوک کن ساعت خویش
شاطری نیست در این شهر بزرگ که سحر برخیزد .شاطران با مدد آهن و جوش و شیرین دیر بر می خیزند
کوک کن ساعت خویش
که سحر گاه کسی بغچه بغل راهی حمامی نیست که تو از لخ لخ دمپایی و تک سرفه او بر خیزی
کوک کن ساعت خویش
رفتگر مرده و این کوچه دگر خالی از خش خش جاروی شب رفتگر است
کوک کن ساعت خویش
که در این شهر دگر مستی نیست که تو وقت سحر آنگ